Nasz Kościół w podnowosolskim Lubieszowie nie ma wielowiekowej , barwnej historii jak zabytkowe, piękne Kościoły w sąsiednim Studzieńcu czy w Rudnie Powstał on bowiem niedawno bo na początku XXI stulecia jako uwieńczenie wieloletnich marzeń o własnym kościele mieszkańców Wsi . Wówczas to po wielu staraniach i zabiegach wzniesiono we wsi Lubieszów Kościół Katolicki – filię Parafii Św. Józefa Rzemieślnika w Nowej Soli (stamtąd też pochodził inicjator i budowniczy świątyni ś.p prałat Józef Kocoł ). Powstał on wraz z plebanią w centrum Wsi przy głównej jej ulicy . Grunty pod jego budowę przekazało w darowiźnie małżeństwo Lubieszowian w osobach Pawła i Józefy Bartoszewiczów . Wszystkie prace związane ze wznoszeniem świątyni od początku realizowane były z ogromną pomocą Mieszkańców zarówno Lubieszowa jak i wszystkich okolicznych wiosek.. W dniu 01 sierpnia 2012 roku nasz Kościół z filialnego stał się samodzielną Parafią pod patronatem Świętej Rodziny.
Pierwszym Proboszczem nowo utworzonej Parafii został ks. Sławomir Przychodny który posługę w nim pełnił do dnia 31 lipca 2020 roku . W trakcie jej trwania wykonywano dalsze prace wyposażeniowo – modernizacyjne nowo powstałego Kościoła. Pobudowano min . dzwonnicę, wykonano parking , zakupiono organy, okna ozdobiono witrażami, doposażono wyposażenie liturgiczne. Środki na ww. inwestycje pochodziły zarówno od miejscowych darczyńców jak i wpłat wszystkich parafian.
Od dnia 01 sierpnia 2020 roku kierowanie Parafią powierzono ks. Robertowi Tomalka .
W skład parafii wchodzą takie miejscowości jak:
Lubieszów, Rudno, Studzieniec, Lelechów, Stary Staw oraz Wrociszów.
Lubieszów (niem. Liebschütz)
Dzieje miejscowości
Wieś posiada odległą, średniowieczną metrykę. Po raz pierwszy informacja o istnieniu miejscowości Lubzna pojawia się około roku 1305 w spisie wsi należących do diecezji wrocławskiej. Przez blisko 300 lat miejscowość należała do rodziny von Reiche. W 1786 roku właścicielem majątku był Hans von Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. W tym czasie wieś, w której znajdował się folwark, 3 wiatraki i szkoła zamieszkiwało 250 osób. W połowie XIX wieku było ich już blisko 350, a we wsi wybudowano browar, gorzelnię, owczarnię i gospodę położoną przy drodze z Nowej Soli do Kożuchowa. W drugiej połowie XIX wieku na terenie folwarku wzniesiono dwór, założono park i wykopano staw. Na początku XX wieku we wsi powstał nowy budynek szkoły oraz cegielnia.
W czasie II Wojny Światowej we wsi zlokalizowane były niewielkie zakłady pracujące na potrzeby wojenne. Naprawiano w nich skrzydła i silniki lotnicze samolotów Luftwaffe. Po zakończeniu działań wojennych we wsi wzniesiono nowe zabudowania mieszkalne, gospodarcze, produkcyjne i handlowe. W 1963 roku powstał nowy budynek szkoły wraz z zapleczem sportowym. W 2002 roku miejscowość zamieszkiwały 624 osoby.
Historia Kościoła
Decyzja o budowie kościoła filialnego w Lubieszowie zapadła w 1990 roku, jednak ze względu na trudności finansowe jego budowa rozpoczęła się dopiero w roku 2000. Do tego czasu nabożeństwa dla mieszkańców wsi odbywały się w świetlicy szkolnej. Kościół dwa lata później poświęcił bp Adam Dyczkowski. Świątynia na planie litery T, wzniesiona według projektu Stanisława Capa, składa się z dwóch zasadniczych części. W pierwszej mieści się właściwy kościół, a drugą część stanowi plebanię wraz z zakrystią. Prezbiterium kościoła zwrócone jest w kierunku południowym. W 2006 roku świątynia została otynkowana oraz do jej nawy po zachodniej i wschodniej strony dobudowano aneksy mieszczące kolejno kaplicę i wejście boczne. Plebania w dalszym jednak ciągu pozostawała w stanie surowym.
Kościół pw. Świętej Rodziny w Lubieszowie założony jest na planie prostokąta, kryty dachem dwuspadowym z niewielką wieżą, znajdującą się w połaci dachu.
W 2020 roku w Lubieszowie mieszkało 820 osób.
Rudno (niem. Rauden)
Dzieje miejscowości
Nazwa wsi wywodzi się prawdopodobnie od rudy darniowej, występującej w okolicach wsi, z której w piecach dymarkowych wytapiano żelazo. Pierwszą wzmianką potwierdzającą istnienie wsi jest dokument z 1261 roku, w którym książę głogowski zezwolił rycerzowi Myśliborzowi lokować wieś na prawie niemieckim. Na początku XIV wieku było już własnością książęcą. Około roku 1604 wieś Rudno staje się własnością rodziny Schöniach z Siedliska, której to razem z częścią dóbr ziemskich została odebrana w wyniku zakończenia wojny trzydziestoletniej i znalazło się w rękach głogowskich jezuitów. Rodzinie Schönaich w 1743 roku udało się odzyskać wieś Rudno w wyniku wytoczonych pozwu przeciwko jezuitom o przejecie dóbr.
W tym czasie Rudno liczyło blisko 300 mieszkańców, a we wsi znajdował się kościół i dom parafialny i dwie szkoły – katolicka i ewangelicka. W połowie XIX wieku we wsi mieszkało około 400 osób. Mieszkańcy oprócz rolnictwa zajmowali się również pozyskiwaniem rudy dla nowosolskich hut. Na przełomie XIX i XX wieku wzniesiono w Rudnie znaczącą ilość nowej zabudowy mieszkalnej i gospodarczej oraz restaurację z salą taneczną i remizę strażacką. Dnia 13 lutego 1945 roku doszło w okolicach wsi do potyczki pomiędzy kompanią niemieckiej piechoty a nacierającymi od strony Kożuchowa w kierunku Nowej Soli czołgami radzieckimi.
Historia Kościoła
Kościół pw. Św. Szymona i Judy Tadeusza w Rudnie wzniesiono w końcu XIII stulecia z kamienia polnego w stylu wczesnogotyckim. W XV wieku przy zachodniej ścianie kościoła w rozpoczęto budowę, która prawdopodobnie nigdy nie została ukończona. Od XVI wieku świątynię w Rudnie użytkowali luteranie, którym to została odebrana w 1654 roku w wyniku postanowień związanych z zakończeniem wojny trzydziestoletniej. Odbudowę zniszczonego kościoła przeprowadzili głogowscy jezuici, sprawujący patronat nad kościołem. Funkcję świątyni parafialnej kościół w Rudnie posiadał do 1731 roku, kiedy to stał się filią parafii pw. św. Michała Archanioła w Nowej Soli. W 1774 w pobliżu kościoła w Rudnie wzniesiono drewnianą dzwonnicę.
We wnętrzu kościoła znajduje się bogate wyposażenie, na które składa się późnobarokowy ołtarz główny pw. Św. Judy Tadeusza z obrazem przedstawiającym jego męczeństwo pędzla J. J. Knechtla oraz ambona z poł. XVIII wieku, dwa ołtarze boczne, noszące cechy manieryzmu z obrazami św. Ksawerego i św. Ignacego Loyoli. Oprócz tego w świątyni znajduje się barokowa chrzcielnica, balaski, grupa ukrzyżowania, drewniany chór, konfesjonał i ławy. Dodatkowo zachowało się kilka elementów wcześniejszego wyposażenia takich jak piaskowcowa, gotycka kropielnica z XV wieku, kute, żelazne drzwi do zakrystii z XIV lub XV wieku wraz z zamkiem oraz ćwiekowane, drewniane drzwi do nawy z tego samego okresu.
W 2020 roku w Rudnie mieszkało 601 osób.
Studzieniec (niem. Striedesldorf)
Dzieje miejscowości
Pierwsza wzmianka o miejscowości pojawia się w 1255 roku w związku z przekazaniem jej przez księcia głogowskiego Konrada I kolegiacie w Głogowie. W dokumencie wspomniano również, że jednocześnie wieś otrzymała prawa niemieckie. Wskazuje to na fakt, że funkcjonująca na prawie polskim wieś musiała istnieć już wcześniej. W końcu XIII wieku wzmiankowany był znajdujący się we wsi kościół. U swego początku wieś wielokrotnie zmieniała właścicieli. W połowie XV wieku była to rodzina von Glaubitz, następnie Hansa von Ledlaw. Przez dwa stulecia wieś należała do rodziny von Dyherrn. Rodzina wzniosła w 2 poł. XVI wieku dwór obronny otoczony fosą. W 1691 roku miejscowość zakupił Hans Tobias von Knobelsdorf. W 2 poł. XVIII wieku rodzina gruntownie przebudowała dwór nadając mu reprezentacyjny charakter. Z dawnej fosy utworzono staw a przy pałacu założono niewielki park.
W tym czasie wieś była podzielona na dwa majątki ziemskie. Pierwszy z nich, zamieszkiwany w 1791 roku przez 296 osób należał do rodziny von Knobelsdorf, większa część wsi, wraz z kościołem, zamieszkiwana przez 410 osób należała do Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. Do momentu rozpoczęcia wojny majątki wielokrotnie przechodziły do kolejnych właścicieli, lecz ich odrębność utrzymała się do roku 1945. W latach 60. XX wieku we wsi wzniesiono nowy budynek szkoły oraz otworzono bibliotekę. W 2002 roku miejscowość zamieszkiwało 730 osób.
Historia Kościoła
Kościół pw. św. Wawrzyńca w Studzieńcu wzniesiono na początku XIV stulecia. Początkowo składał się jedynie z zamkniętego trójbocznie prezbiterium, które prawdopodobnie miało być zakończone półkoliście. Do tej części później dobudowano nawę o tej samej szerokości. W XVI wieku prezbiterium przykryto pozornym sklepienie, które pokryto renesansową polichromią. Po zachodniej stronie kościoła wzniesiono drewnianą, wolnostojącą dzwonnicę, w której znajduje się dzwon z 1495 r. Świątynia w zasadzie zachowała swój pierwotny wygląd, na który składają się murowane z rudy darniowej i kamienia polnego ściany kościoła oraz jego dach do chwili obecnej kryty gontem. Kościół zachował również oryginalną, storczykową więźbę dachową, wspartą na dwóch drewnianych filarach, znajdujących się na osi kościoła.
We wnętrzu znajduje się niezwykle oryginalny ołtarz główny z XVIII wieku z obrazem przedstawiającym św. Wawrzyńca. Jego bogata, snycerska dekoracja stanowi wybitny przykład kunsztu i umiejętności barokowych twórców. Z tego samego okresu pochodzi również ambona. W świątyni zachowały się oryginalne drzwi z metalowymi okuciami, chrzcielnica z datą 1551, chór muzyczny oraz ławki. We wnętrzu, oraz na zewnątrz kościoła znajdują się płyty epitafijne.
W 2020 roku w Studzieńcu mieszkały 692 osoby.
Lelechów (niem. Louisdorf)
Historyczne wzmianki o wsi są niezwykle skromne. Po raz pierwszy miejscowość o średniowiecznej metryce wymieniona jest w 1517 roku jako własność rycerza Bergera zu Nibisch. Później jako właściciele wsi wymieniani są bracia Ernst, Kaspar, Hans i Siegismund Bergerowie. Na czas XVII stulecia źródła milkną o kolejnych właścicielach wsi aż do roku 1791, gdy należała ona do rodziny Knobelsdorff. W tym czasie w zamieszkanej przez 158 osób miejscowości znajdował się folwark, gospoda oraz 20 gospodarstw. W połowie XIX wieku folwark z browarem, gorzelnią i wiatrakiem należał do rodziny von Dilthen, a sama wieś była zamieszkiwana przez 195 osoby w tym 4 wyznania katolickiego. W Lelechowie funkcjonowała wówczas szkoła ewangelicka. Około 1868 roku majątek zakupiła rodzina Schwerdtfeger z Podbrzezia Dolnego, a w latach 30. XX wieku należał on do grafa Magnusa Schack von Wittenau, który wydzierżawił miejscowe dobra Rudolfowi Baumanowi. W tym czasie liczba mieszkańców wsi spadała do ok. 150. Obecnie (2000 r.) wieś liczy 68 mieszkańców a zlokalizowane są w niej cztery zakłady usługowe oraz zakład produkcyjny.
W 2020 roku w Lelechowie mieszkały 72 osoby.
Stary Staw (niem. Teich)
Pierwsze wzmianki o wsi pojawiają się w XVIII wieku jednak jej powstanie umiejscowić trzeba na przestrzeni XVI i XVII stulecia. W tym czasie osada przynależała do majątku ziemskiego w Otyniu, który do 1649 roku stanowił własność rodu Rechenbergów. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej miejscowość stanowiła część majątku jezuitów. W 1791 roku Stary Staw stanowił uposażenie Królewskiego Instytutu Szkolnego, który powstał w Otyniu po kasacie zakonu jezuitów. W tym czasie na terenie wsi zamieszkiwanej przez 83 osoby, znajdował się folwark i młyn wodny. W połowie XIX wieku właścicielką majątku była księżna żagańska Dorota de Talleyrand-Perigord. W tym czasie w miejscowości znajdowała się szkoła katolicka, młyn wiatrowy i wodny a liczba jej mieszkańców wynosiła 116 osoby. Liczba ta w 1915 roku zmalała do 98 osób, w tym jedynie 5 mieszkańców wyznania ewangelickiego. Na początku XX wieku wzniesiono nowy budynek szkoły. Po 1945 roku we wsi powstało kilka nowych zabudowań mieszkalnych i gospodarczych. Obecnie (2000 r.) we wisi zamieszkiwanej 82 osoby znajdują się 2 zakłady usługowe i produkcyjne (obróbka kamienia i ozdób z drewna).
W 2020 roku w Starym Stawie mieszkało 116 osób.
Wrociszów (niem. Heinzendorf)
Pierwsze wzmianki o miejscowości pojawiają się już w końcu XIII wieku, jednak sama osada powstała zapewne około połowy stulecia. W 1287 roku Wrociszów był własnością rycerską kasztelana kożuchowskiego Dietricha von Pesna, w 1295 roku wymieniany jest jego spadkobierca Theodor. W posiadaniu rodu wieś była do końca XIV stulecia, kiedy to stała się własnością miasta Kożuchów. W 1405 roku wieś zakupili bracia Hans i Johann Stiefmutter. Później znów stanowi własność miasta Kożuchów, które wielokrotnie oddawało wieś w dzierżawę. Z opisu miejscowości, sporządzonym w 1791 roku dowiadujemy się, że we Wrociszowie znajdowała się szkoła, karczma, młyn wiatrowy oraz 47 gospodarstw zamieszkiwanych przez 236 osób. Jednak już nieco ponad sto lat później liczebność mieszkańców wzrosła do 358 w tym jedynie 16 katolików. W 1915 roku wieś posiadała szkołę ewangelicką, wiatrak, gorzelnię, remizę i salę taneczną. W 1933 r. wymienia się majątek ziemski, którego właścicielem był Richard Burghardt (w posiadaniu rodziny od 1904 r.). Po 1945 roku wieś stała się siedzibą władz gminy Opalenice, obejmującej 20 wsi i osad, w późniejszym czasie utworzono Gromadę Wrociszów, która staniała do reformy administracyjnej w 1975 roku. W 2000 roku we wsi znajdowało się 51 gospodarstw zamieszkiwanych przez 229 osób rolnych, 4 obiekty handlowe oraz 9 zakładów usługowych i produkcyjnych (w tym produkcja odzież ochronnej, figur ogrodowych, zakład kamieniarski).
W 2020 roku w Wrociszowie mieszkało 306 osób.
Parafia pw. Świętej Rodziny w Lubieszowie 